کتاب آلبر کامو

«آزادی من، آزادی اصیلی نبود.» کالیگولا کامو در میان نویسندگان هم‌نسلش، در طول دوره‌ی زندگی‌اش، بیش‌ترین توجه جهانی را به خود جلب کرد، حتی بیش از سارتر. حرفه‌ی اصلی کامو روزنامه‌نگاری بود؛ وی این حرفه را با نبردی نابرابر علیه بی‌عدالتی‌هایی که در دوره‌ی حکومت استعماری فرانسه بر مردم مسلمان الجزایر می‌رفت، آغاز کرده بود. بعدها، در طی سال‌های مبارزه‌ی زیرزمینی در فرانسه‌ی تحت اشغال نازی‌ها، او خود را در مرکز مبارزه‌ای ایدئولوژیک یافت که در طی سال‌های بحرانی نیمه‌ی قرن تا اوایل دهه‌ی ۱۹۷۰، کشور را به دو جناح کاملاً جدا تقسیم می‌کرد. او به‌هیچ‌روی نمی‌توانست خودش را از درگیرشدن در مبارزه‌ی درونی روشنفکران، که امروز به نظر ما بحث سیاسی وسواسی و نامعقولی می‌رسد، کنار کشد. جنگ استقلال الجزایر از شدت تنش‌ها نکاست و خصومت‌ها با کامو فروکش نکرد. عامل این خصومت‌ها دو چیز بود: عده‌ای با او خصومت می‌ورزیدند زیرا او یک‌شبه با درخششی ناگهانی از آن‌ها بسیار پیش افتاده بود، و خصومت عده‌ای دیگر هم به دلیل مخالفت با مواضع او بود. اما مرگ کامو منتقدانش را موقتا خلع سلاح کرد و همه‌ی آنان از مرگ او ابراز تأسف و ناراحتی کردند و آن را ضایعه‌ای دوگانه دانستند: یکی فقدان خود کامو، و دیگر ازدست‌رفتن آثاری که می‌توانست پدید آورد. سارتر نوشت: «هر آنچه او در آینده می‌کرد و هر راهی که در پیش می‌گرفت، امکان نداشت از مقام یکی از ارکان اصلی فرهنگی کشور پایین بیاید و امکان نداشت در هر صورت یکی از نمایندگان تاریخ فرانسه و قرن ما نباشد.»