عدد هفت، همواره نزد ما ایرانیان از تقدس و جایگاه خاصی برخوردار بوده است. هفت وادی عشق که حکیم عطار نیشابوری از آن سخن رانده است وقتی با حماسه و شهامت ترکیب میشود حماسهای عرفانی پدید میآید که به آن هفت خوان میگوییم. خوان، در ادبیات زیبای پارسی به معنای سفره، مهمانی و کاروانسرا میباشد؛ گویا جاییکه در آن آرام میگیریم، به یک مهمانی دلپذیر دعوت میشویم و سفرهای از بهترین نعمات و خوراکیهای معنوی و مادی، جلوی ما گسترده میشود. سهراب سپهری هم در یکی از اشعار خود از ما میخواهد که با زیبایی هرچه تمام، سر خوانِ جهان، حاضر شویم:
کار ما نیست شناسایی راز گلِسرخ
کار ما شاید این است که
در افسونِ گلِسرخ
شناور باشیم
پشت دانایی اردو بزنیم
دست در جذبه یک برگ بشویم و
سر خوان برویم...
سهراب از ما میخواهد بدون پرداختن به مباحث تئوریِ لاینحل به زیباییها بنگریم و از هدایای جهان هستی برخوردار و متنعم شویم. بعضی از پژوهشگران، که در عرصه مدیریت کوشیدهاند تا عقل و عشق را با هم در آمیخته و محصولی تولید کنند که هم فرآوردهی مغز است و هم فرآوردهی دل.