هزار فصل عاشقی

دستش بی‌اختیار روی شیشه‌ی اتاق کشیده شد و رد انگشتان سردش طرح‌های کج و معوجی را روی شیشه‌ برجای گذاشت. تنها همین دیوار شیشه‌ای، این‌روزها به اسرار دلش محرم‌ترین محرم بود‌ و می‌دانست که عشق ممنوعه‌ی مانی شمس چگونه با گوشت و خون رؤیا عجین شده و چه آتشی بر دلش زده بود. چه اشک‌های نوبرانه‌ای که پشت همین اتاق I.C.U به جا مانده و به‌ آن سوی مرز باریک شیشه‌ای نرسیده بود. غوطه‌ور میان افکارش گرمای دستی را روی شانه‌اش حس‌ کرد. به‌یک‌باره سرش را به عقب چرخاند و پریسا را پشت سرش با لباس فرم پزشکی دید. پریسا با دیدن رؤیا، سگرمه‌هایش را درهم کشید و با حالتی تهاجمی پرسید: «هیچ معلومه تو اینجا چه‌‌کار می‌کنی؟ کی بهت اجازه داد بیای اینجا؟» رؤیا به‌شدت جا خورد و مات و مبهوت دهان گشود: «پریساخانوم من فقط قصد داشتم حال مانی رو بپرسم!» پریسا لب‌های کشیده‌اش را با زبان تر کرد و بی‌حوصله گردنش را کج کرد. ـ‌ رؤیا خواهش می‌کنم دیگه پاتو تو این بیمارستان نذار، می‌دونی که اگه خونواده‌ی مانی تورو اینجا ببینن چه فاجعه‌ای به‌بار میاد؟ پریسا بیراه هم نمی‌گفت؛ هرلحظه ایستادنش روبه‌روی این اتاق و دیدزدن مانی، مثل شکستن تابویی بود که رؤیا خطراتش را به‌جان خریده بود. با ناراحتی سرش را پایین انداخت و از پس حصار شیشه‌ای نگاهی دزدکی به درون اتاق انداخت. دیدزدن مانی با تمام این محدودیت‌ها می‌ارزید و عجیب به‌جانش می‌نشست. سری به‌نشانه‌ی اطاعت برای پریسا تکان داد و با قدم‌های بی‌رمق سمت خروجی سالن به‌راه افتاد.