معرفی، خرید و دانلود کتاب لازم نیست دیوانه وار کار کنی

دیوانگی در کار تاکنون چند بار شنیده‌اید که کسی بگوید «دیوانۀ کار است؟» شاید حتی خودتان آن را گفته‌اید. برای بسیاری از افراد، گفتن «دیوانۀ کار بودن» عادی شده است. اما چرا دیوانگی؟ دو دلیل اصلی وجود دارد: (۱) روز کاری با همۀ حواس‌‌پرتی‌های فیزیکی و مجازی به لحظات کاری کوچک و زودگذر تقسیم می‌شود. (۲) وسواس بیمارگونه‌ برای رشد به هر قیمتی، انتظارات بالا و غیرواقعی ایجاد می‌کند که باعث تولید استرس در افراد می‌شود. جای تعجب نیست که افراد هر وقت زمان اضافه دارند، کار می‌کنند. افراد دیگر نمی‌توانند در محل کار کارشان را تمام کنند. این باعث می‌شود بخشی از کار آن‌ها در زندگی شخصی سرریز ‌شود. درست مثل باقیماندۀ غذایی که از رستوران به خانه می‌بریم. بدتر از همه اینکه این روزها کار در ساعات طولانی، مشغلۀ بیش از حد و کمبود خواب شدید، برای بسیاری از افراد ‌نشانۀ‌ افتخار است. خستگی پایدار ‌نشانۀ افتخار نیست، بلکه علامت حماقت است. و این فقط در مورد سازمان‌ها نیست، بلکه افراد، پیمانکاران و آن‌هایی که مشاغل تک‌نفره دارند نیز به همین روش به خود آسیب می‌زنند. ممکن است فکر کنید که با اختصاص زمان و امکانات فن‌آوری‌های جدید، فشارِ کاری کاهش می‌یابد. این‌طور نیست، بلکه بیشتر می‌شود! مساله این است که حجم کاریِ بیشتر ناگهان ایجاد نمی‌شود. مشکل اینجا است که به ندرت می‌توان زمان بی‌وقفه و کاملا تخصیص‌یافته برای انجام کار پیدا کرد. افراد بیشتر کار ‌می‌کنند، اما کمتر نتیجه می‌گیرند. از ۶۰، ۷۰ یا ۸۰ ساعت در هفته زمانی که انتظار می‌رود خیلی‌ها برای کار خود صرف ‌کنند، واقعا چند ساعت صرف خودِ کار می‌شود؟ و چند ساعت در جلسات کاری دور ریخته می‌شود، به دلیل حواس‌پرتی از بین می‌رود، و یا با امور کسب‌وکار ناکارآمد خراب می‌شود؟ بخش عمده‌ای از آن! جواب این مسائل، ساعات کاریِ بیشتر نیست، بلکه اتلاف کمتر زمان است. اتلاف کمتر، و نه تولید بیشتر. و حواس‌پرتی‌های خیلی کمتر، اضطراب همیشگی کمتر و در نتیجه پیشگیری از استرس. استرس از سازمان به کارمندان، از یک کارمند به کارمند دیگر، و سپس از کارمندان به مشتری منتقل می‌شود. استرس هرگز در مرز کار متوقف نمی‌شود، بلکه در زندگی شخصی جریان می‌یابد و به روابط شما با دوستان، خانواده و فرزندانتان سرایت می‌کند. وعده‌ها ادامه پیدا می‌کنند. ضربه‌های بیشتری به مدیریت زمان وارد می‌شود. راه‌های بیشتری برای ارتباط برقرار کردن پیش می‌آید. و تقاضاهای جدید اضافه می‌شوند. همۀ اینها برای توجه نشان دادن به گفت‌وگوهای بیشتر در مکان‌های بیشتر، و برای پاسخگو بودن ظرف چند دقیقه است. و همه چیز سریع‌تر و سریع‌تر می‌شود، برای اینکه در نهایت به چیزی برسیم؟ وقت آن رسیده که شرکت‌ها دیگر از کارکنان خود نخواهند مطابق آنچه ضمیرشان می‌گوید، مشتاقانه به دنبال تعیین اهداف والاتر و ساختگی‌تر باشند. وقت آن رسیده که به کارکنان، آن زمان بی‌وقفه‌ای را که برای انجام کارهای بزرگ لازم است، بدهند. وقت آن رسیده که دیگر برای دیوانه‌وار کار کردنِ کسی جشن نگیرند. نزدیک به ۲۰ سال است که تلاش کرده‌ایم بیس‌کمپ را به یک شرکت آرام تبدیل کنیم؛ شرکتی که با استرس، انجام هر چه زودتر کارها، عجله کردن، شب بیداری، بحران‌های شبانه، وعد‌ه‌های غیرممکن، جابه‌جایی‌ بالای نیروی کار، از دست دادن دائم فرجه‌های کاری، یا پروژه‌هایی که ظاهرا هیچ وقت پایانی ندارند، پیش نمی‌رود. به‌خاطر داشته باشید که رشد به هر قیمتی اتفاق نمی‌افتد.