کلمه و تصویر از زمانهای دور دو نوع ابزار برای ارتباط میان انسانها به حساب میآمده که از یک طرف هنرهایی مانند نقاشی، گرافیک و سینما و در هنرهایی همچون شعر، رمان و نمایش بیشتر از کلمه استفاده میشود و از طرف دیگر در سرزمینهای مختلف برای هنرهای کلامی و بعضی دیگر برای هنرهای تصویری رواج داشته است.
کتاب آفتاب در آثار شاعران ایران و نقاشان جهان (The sun in the works of iranian poets and worlds artists)، آثار نقاشانی چون ویلیام بلیک، نیکولا پوسن، سالوادر دالی، پیسار و... را در کنار اشعار شاعران بزرگ همچون مولوی، حافظ، سنایی و... آورده است.
در مشرق زمین خصوصا در ایران شاعرانی کلمه را با سعدی، حافظ، فردوسی و... به اوج، و در مغرب زمین و به ویژه در اروپا نقاشان غربی نیز با سبکهای مختلف هنری ارزش تصویری را به اوج رسانیدند.
خورشید در اساطیر، دشمن تاریکی است. نقش و نماد خورشید بالدار در اساطیر ایران، مصر و حتی بین النهرین حائز اهمیت است و بیشتر به عنوان دشمن تاریکی، بیماری و اهریمنانی بود که از دیر باز نماد تاریکی بودند.
این اثر مجموعهای از اشعار را در کنار نقاشیهای نقاشان بزرگ میآورد که آفتاب و خصوصیات بارز آن را نشان میدهند.