کوری

چراغ زرد روشن شد. دو ماشین جلویی قبل از ظاهر شدن چراغ قرمز سرعت گرفتند. آدمک سبز چراغ راهنمایی عابر پیاده روشن شد. افراد منتظر شروع به عبور از خیابان کردند و روی خطوط سفید رنگ نقاشی شده بر روی سطح سیاه آسفالت قدم گذاشتند؛ خطوطی که علی‌رغم عدم هر گونه شباهت به گورخر به این نام خوانده می‌شوند. رانندگان با بی‌حوصلگی پای خود را روی کلاچ نگه داشته بودند و ماشین آن‌ها مانند اسب‌های عصبی در حال حس ضربات شلاق، آماده‌ی حرکت بود و به جلو و عقب می‌رفت. عبور عابران پیاده از خیابان به پایان رسیده بود، اما چراغی که باید اجازه‌ی حرکت به اتومبیل‌ها را بدهد برای چند ثانیه تأخیر داشت. برخی افراد معتقدند که این تأخیر به ظاهر ناچیز را باید در هزاران چراغ راهنمایی موجود در شهر و تغییر مستمر سه رنگ آن‌ها ضرب کرد تا یکی از جدی‌ترین دلایل ایجاد ترافیک یا راهبندان‌ها مشخص شود. سرانجام چراغ سبز شد، اتومبیل‌ها به سرعت حرکت کردند، اما اندکی بعد مشخص شد که همگی آن‌ها به همان سرعت راه نیفتاده‌اند. ماشین جلویی لاین وسط متوقف شده بود؛ احتمالاً دچار مشکلی مکانیکی مانند شل شدن پدال گاز، گیر کردن اهرم دنده، مشکل در سیستم تعلیق، قفل شدن ترمز، خرابی مدار الکتریکی یا تمام شدن بنزین شده بود اولین باری نیست که چنین چیزی رخ می‌دهد. گروه بعدی عابران پیاده‌ی جمع شده در محل، راننده‌ی ماشین ثابتی را می‌بینند که دستانش را پشت شیشه‌ی جلو تکان می‌دهد و اتومبیل‌های پشت سر او با عصبانیت شدید بوق می‌زنند... -از متن کتاب-