دختر پرتغالی

پدر من یازده سال پیش درگذشت. زمان فوتش چهار ساله بودم. هرگز فکرش را نمی­کردم که روزی از او خبری بشنوم. اما حالا داریم هر دو با هم کتاب می­نویسیم. این­ اولین سطور کتاب­ هستند که دارم به تنهایی روی کاغذ می­آورم، البته پدرم هم به زودی مرا همراهی می­کند. پدرم حرف­های زیادی برای گفتن دارد. درست نمی­دانم پدرم را در واقعیت چقدر به یاد دارم. لابد این گونه فکر می­کنم که او را به خاطر می­آورم، زیرا بیشتر مواقع به عکس­هایش خیره می­شوم. تنها چیزی که با اطمینان به خاطر می­آورم زمانی است که من و پدرم در تراس نشسته بودیم و ستاره­ها را می­دیدیم. در یکی از عکس­ها بغل پدرم روی یک مبل چرمی زرد در اتاق نشیمن نشسته­ایم. در عکس گویی پدرم چیز بامزه­ای برایم تعریف می­کند. هنوز هم آن مبل را داریم، اما دیگر پدرم رویش نمی­نشیند. در عکس دیگری در گلخانه روی صندلی گهواره­ای سبز­رنگی لم داده­ایم. این عکس از زمانی که پدرم چشم از جهان بست، همین­جا آویزان است. حالا روی همان صندلی گهواره­ای سبز­رنگ می­نشینم. می­کوشم آن را تکان ندهم، زیرا می­خواهم افکارم را در صفحات دفتر بزرگم بنویسم. بعد­اً همه­­شان را وارد رایانه قدیمی پدرم می­کنم. این رایانه هم داستان خودش را دارد که بعد به آن می­پردازم. حضور این همه عکس­های قدیمی عجیب است. آنها به زمان دیگری تعلق دارند.... -از متن کتاب-