کتاب پیاده روی با مرگ نشر گیوا

نگار، رامسر، اواخر مهرماه ۱۳۹۶ دریا به قدری آرام بود که روح آشفته‎ام را به آرامش دعوت می‌کرد. مغزم درد می‌کرد، احساس گنگ و مبهمی داشتم. نسیم خنک صبحگاهی به صورتم می‎خورد. به موازات دریا شروع به پیاده‎روی کردم. بین انگشتان پاهایم پُر از ماسه بود. چند بچه روی ماسه‎ها با چوب شکل می‎کشیدند و کمی آن طرف‎تر، دختر و پسری دست‎های هم را می‎فشردند. با نگاه کردن به هر یک از افراد، صفحه‌ای در ذهنم باز می‎شد، اما درهم؛ هیچ چیز در ذهنم سر جایش نبود. هوا خنک بود. اواخر مهرماه، دریا شلوغ نیست. مسافران زیادی به زیارت دریا نمی‎آیند؛ شاید به خاطر شروع مدارس باشد، علاوه بر این که وسط هفته بود. آمده بودم در خلوت خودم به دنبال خودم بگردم، ولی نمی‌دانستم از کجا شروع کنم. راه را بلد نبودم و مثل گمشده‎ای که بعد از مدت‌ها مادرش را یافته، دل به دریا زده بودم. به خودم که آمدم، دیدم تا بالای زانو در آب ایستاده‌ام. کمی پاهایم یخ کرده بود. عقب عقب رفتم، احساس کردم به چیزی برخورد کردم... -از متن کتاب-