کتاب آخرش می آن سراغم نشر چشمه

نادر که رفت دوباره برگشتم و تو کوچه رو نگاه کردم. تا حالا تو عمرم اون‌جا رو به اون خلوتی ندیده بودم. همه‌ش فکر می‌کردم الان یکی وایساده پشت یکی از اون درخت‌های کوفتی و داره منو سُک می‌زنه. یکی از اون چاقو‌های دندونه‌دار هم دستشه. شاید هم اصلا تا حالا گورشونو گم کرده بودن. یه لحظه به سرم زد برم پایی و با اون پای آش و لاشم وایسم وسط خیابون و عین خل‌ها داد بزنم تا هرجا هستن، بیان سراغم؛ منم براشون قسم بخورم که قضیه رو به هیشکی نگفته‌م و نمی‌گم، حتا به این نادر الاغ که یعنی بهترین رفیقمه. ولی اون‌ها رو نمی‌شناسی. خیلی لَجَنن. اگه ندیده بودم چه طوری با نامردی می زنن، شاید میرفتم. ولی خودم با همین دوتا چشمم دیده بودم. اینها به هیشکی رحم نمیکردن. مرام نداشتن. می اومدن همون جا وسط خیابون و چاقو رو تا دسته‎‌ش هل میدادن تو شیکمم و می زدن به چاک.