ما معمولاً با خودمان با صداهایی که صدای خود میانگاریمشان حرف میزنیم. در سکوت، به این صداها ویژگیهای صوتی مانند لحن، زیر و بمی و سرعت میدهیم. به آنها کیفیات حسیِ مشابه با گفتار بیرونی اختصاص میدهیم. در نهایت گفتار درونی در جملاتی کامل رخ داده و تقریباً همیشه به جای تجربهشدنِ منفعل، به صورت فعّال تولید میشود.