کتاب 20 داستان کوتاه نشر انتشارات نسل روشن

پلک نزنین خانوم! آماده؟ یک، دو، سه چیلیک چیلیک! همیشه از عکس انداختن متنفر بودم. نمی‌دانم چرا نود‌درصد اوقات پلک می‌زدم، آن ده‌درصدی هم که چشمانم باز بود و خبری از پلک زدن نبود، یا یکی از ابروهایم بالا بود، یا از فشاری که پلک نزنم، چشمانم ورقلمبیده شده بود و لب‌هایم جمع و پره‌های بینی‌ام باز! خلاصه آن لحظه دچار قیافه‌ای چپندرقیچی می‌شدم که عکاس‌باشی و خودم و خدای خودم حسابی حیران می‌شدیم که چگونه اینگونه می‌شود؟ بعد از گرفتن عکس کلی می‌شد که می‌آمدم خانه و جلوی آینه ادا شکلک درمی‌آوردم تا همانی شوم که در عکاس‌خانه شده بودم و حاصلش شده بود همین عکس‌های افسانه‌ای، اما نمی‌شد که نمی‌شد! هر چه می‌گذشت بیزاری من از عکس گرفتن بیشتر و بیشتر می‌شد، طوری که همیشه از دوربین‌ها فراری بودم و وحشت خاصی از آدم‌های دوربین به دست داشتم. در جمع دوستان و خویشان تا می‌شد به هر کلک و بهانه‌ای موقع عکس گرفتن جیم می‌شدم. چند باری در هچل افتادم و راه دررویی نداشتم، آن موقع بود که ترس به من حمله‌ور می‌شد و چنان حالت تهوعی می‌گرفتم که چند نفر با توجه به رنگ رخسارم که خبر از سرّ درونم می‌داد متعجبانه حالم را جویا می‌شدند! خلاصه عکس‌های یادگاری دسته‌جمعی، مرا سوژه می‌کردند و کار من شده بود پاک کردن سوژه‌های یادگاری از آلبومم. دیگر همان شد و من هیچ‌وقت جلوی دوربین قرار نگرفتم.