آبی شفق

آلارم ساعت را برای هشتمین بار متوقف کردم. قطره­های کوچکِ باران روی شیشۀ پنجرۀ اتاقم یکی پس از دیگری در هم حل می­شدند. مثل حل‌شدنِ رنگِ آبی آبرنگ در آب. همینقدر همگن، آرامش­بخش و توصیف‌‌نشدنی. درست مانندِ یک سقوط. سقوطی شجاعانه و زیبا از قطره­های کوچک. پتو را دور خودم پیچیدم و چشم­هایم را بستم تا صدای این سقوط آرامم کند و با یقینِ بیشتر، باور داشته باشم، سقوط نیز می­تواند زیبا باشد. گوشی تلفنم را از لابه­لای ملحفه‌ها و بالش بیرون کشیدم، علاوه بر هشدارِ صبحگاهی، بیست تماس بی‌پاسخ از سرای سالمندان داشتم. از دیدنِ این همه تماس شوکه نشدم، چون دلم می‌خواست امروز را برای افکار مثبت و حسِ خوب آماده کنم و از شبِ گذشته گوشی را در حالت سکوت قرار داده بودم. پیام­های تبلیغاتی را با کراهت و نخوانده پاک کردم. وسوسه­ها را با خود قوی­تر ­کردم تا اینترنت را روشن کنم و در فضای مجازی سرَکی بکشم ولی از این کار نیز صرفه­نظر کردم. نفسِ عمیقی کشیدم و چون می­دانستم کسی در خانه نیست کودک هیجان‌زدۀ خود را آزاد کردم و با آن موهای به هم گره خورده و پیراهنِ گشادِ بلند، جیغ کشیدم و روی تخت بالا و پایین ­پریدم. حس رهایی را برای دومین بار در همین چند ساعتِ روز تجربه کردم. بلندتر فریاد کشیدم. محکم‌تر و بی‌مهاباتر تکرار ­کردم، غزاله زندگی را آسان بگیر.