عمدهترین اشکال سکونت در ایران، سه شیوۀ زندگی عشایری، روستایی و شهری ست. انسانها قبل از یافتن فنون کشاورزی و دستیابی به ابزارهای مختلف، برای تأمین نیازهای زندگی، به دام وابسته بوده و کوچ میکردند. اما از زمانی که انسان فهمید که اگر دانهای در جایی به زمین بیفتد، درشرایط مساعد پس از مدتی در آنجا گیاهی سبز میشود، بدین شکل رمز کشاورزی را دریافت و به کاشتن دانههایی مانند گندم و جو پرداخت و توانست چندین برابر، محصول به دست آورد و سپس ابزارهای مورد نیاز این شیوه از زندگی خود را نیز بسازد، از این رو انسان یکجانشین شد و روستاها شکل گرفتند.