آه ای پرندهی سیاه سوگوار!
تکلیف را تو به یاد آر!
اما ای سرور آسمانها، بر فراز شاخسار بلوط،
ای دکل گمشده در شب مسحور،
در قعر جنگلهای تنیده به هم
در علفزاری که نیست آنجا،
گریزی از شکست بیفرجام،
بینصیب مگذار!
ماندگان را از چکاوکهای بهار!
Sois donc le crieur du devoir,
ô notre funèbre oiseau noir!
Mais, saints du ciel, en haut du chêne,.
Mât perdu dans le soir charmé,
Laissez les fauvettes de mai
Pour ceux qu'au fond du bois enchaîne,
Dans l'herbe d'où l'on ne peut fuir,
La défaite sans avenir!