یکی از شگفتانگیزترین تدبیرهای امام حسین علیهالسلام در انقلاب بزرگش، همراه نمودن زینب و سایر زنان اهل بیت علیهمالسلام بود. حضرت میدانست چه سختیها و مصائبی بر آنان در این سفر فرو خواهد آمد همانگونه که به نقش محوری آنان در تکمیل نهضت و روشنگریهای آنان در تبیین خونفشانیها و نشر اصول و اهداف نهضت واقف بود.
زنان اهل بیت علیهمالسلام سکون و خمودی جامعه عصر اموی را در هم شکستند و هیبت حاکمان را فروریختند و باب جهاد و انقلاب را گشودند.
حضرت در خطابات و اجابات خویش بلاغت کلام و کلمه را به هم آمیخت و با ایراد سخنانی مطابق با مقتضای حال مخاطب در شرایط و موقعیتهای گوناگون و متفاوت؛ زیباترین نمود فصاحت و بلاغت را به تصویر کشید و بار دیگر ندای علی علیهالسلام را در گوشها طنینانداز نمود چنانکه «حذلم بن کثیر» (از فصحای عرب) از شجاعت و زبانآوری زینب اظهار شگفتی میکند و تنها همتای او را در سخنآوری پدرش میداند و میگوید: «گویا زینب از زبان علی داد سخن میداد.»