پروانه در مُشت و واحد طبقه ۴

در سرزمین سالدار و پرآیین بوشهر،مردم از گذشته دور با آداب و آیین های دریایی و بیابانی که پیوندی عمیق با زندگی و طبیعتشان داشت روزگار گذرانده اند.آیین هایی که سرشار از رگ و ریشه های نمایشی هستند و بعدها مورد توجه کارگردانان روی صحنه های تئاتر قرار گرفت.استان بوشهر پیشینه ای عمیق در نمایش های سوگ و سور دارد؛ قدیمی ترین سند نمایش ایران زمین متعلق به این استان است که در سال ۱۷۶۵م توسط کارستون نیبور به ثبت رسیده است. ویژگی برجسته نمایش های یاد شده خصائص قومی و اقلیمی این دیار است که آن ها را از نمونه های بیرونی اشان در سایر بلاد متمایز کرده است.
پس از انقلاب، مسیر تئاتر استان در موج همه گیر تئاتر کشور به سمت جشنواره ها کشیده شد. هر چند این اتفاق کم کم از عمومیت این هنر کاست اما از سوی دیگر در جشنواره های متعدد داخلی،منطقه ای،ملی و بین المللی به عنوان یکی از استان های فعال همواره حضوری درخشان داشت. این جشنواره ها همان گونه که سبب شد استعدادهای بیشماری به جامعه تئاتری کشور معرفی شوند به دلایل متعدد استعدادهای فراوان دیگری جاماندند. انبوهی از این استعدادها در نمایشنامه نویسی بودند که مجال نیافتند. امروزه در نمایشنامه نویسی استان چهره های شاخصی می نویسند و آثارشان در جشنواره های متعدد روی صحنه رفته و مورد توجه قرار گرفته است. پس از گذشت چند دهه از تئاتر بوشهر،انجمن هنرهای نمایشی استان تصمیم گرفت تعدادی از این نمایشنامه ها را در مجموعه ای با عنوان «تجربه های جنوبی» منتشر کند و کرد.۶ اثر از این مجموعه منتشر شد که با تغییر در مدیریت فرهنگ و هنر و انجمن ادامه این روند به محاق رفت.اکنون پس از گذران دوره خاموشی، انجمن انتشار ادامه مجموعه «تجربه های جنوبی» را دنبال کرده است با تغییری در شمایل کتاب.