معرفی، خرید و دانلود کتاب معماهای شرلوک هلمز مردان چوب کبریتی

کتاب «معماهای شرلوک هلمز (۱۲) - مردان چوب‌كبريتی» نوشته سر آرتور کانن دویل (۱۹۳۰-۱۸۹۵)، چشم‌پزشک و نویسنده مشهور اسکاتلندی است. دویل شخصیت هلمز را از شخصیت یک جراح اهل ادینبورد بنام جوزف بل الهام گرفت. بل می‌توانست با دیدن ظاهر مردم از شخصیت درونی آن‌ها آگاه شود. شرلوک هلمز، با دید تیز و شم کارآگاهی قوی خود، زودتر از دیگران به قلب معماهای جنایی می‌رسد و دکتر واتسون پزشک بازنشسته ارتش، بهترین یار و یاور هلمز در این ماجراهاست. این دو همراه هم و با حل معماهای پیچیده و مبهم جنایی و تسلیم جنایتکاران به دست عدالت، به نسل‌های مختلف خوانندگان این داستان‌ها لذت می‌بخشند. این مجموعه توسط «سید حبیب‌الله لزگی» ترجمه شده است. «مردان چوب‌کبریتی» داستانی است که در آن شرلوک و واتسون درگیر ماجرایی جدید و عجیب می‌شوند، پرونده یک زوج مشهور است که با رسیدن یک نامه زندگی‌شان تغییر می‌کند. داستان «مردان چوب کبریتی» این‌گونه آغاز می‌شود: «آن روز، شــرلوک هلمز مشــغول انجام آزمايش علمی بود. چندساعتی گذشــت. ناگهان ســرش را بلند کــرد و گفت: «واتســون عزيز، پس نمی‌خواهی ســهامی از کشــور آفريقای جنوبــی بخری؟» دکتر واتســون تعجب کرد. دوباره شــرلوک هلمز فکــر او را خوانده بود. گفت: «دوســت عزيز، از کجــا فهمیدی که من چنین قصــدی دارم؟» هلمز لبخندی زد و گفت: «حالا اعتراف می‌کنی که حدس‌های من جالب و فوق‌العاده اســت؟» دکتر واتسون پرســید: «چرا چنین چیزی از من می‌خواهی؟» هلمز گفت: «چون دفعه‌ی پیش که فکرت را حدس زدم گفتی این کار خیلی ســاده و پیش‌پاافتاده است». دکتر واتسون گفت: «هرگز چنین فکری نمی‌کنم». هلمز گفت: «من از فاصله‌ی بین انگشــت اشاره و انگشت شست تــو فهمیــدم که قصد سرمایه‌گذاری نداری». دکتر واتســون گفت: «من کــه بین اين دو هیــچ ارتباطی نمی‌بینم». هلمز ادامه داد: «اجازه بده ساده‌تر بگويم. ۱- تو بین انگشــت اشــاره و انگشت شستت گچی گرفته‌ای. ۲- معمولاً وقتی بیلیارد بازی می‌کنی، گچ را در آنجا می‌گذاری. ۳- اغلب با دوســتت ترستون بیلیارد بازی می‌کنی. ۴- هفته‌ی قبل به من گفتی که ترســتون قصد دارد در ســهام آفريقای جنوبی سرمايه‌گذاری کند و از تو هم خواسته چنین کاری انجام بدهی. ۵- دسته‌چک تو پیش من است و من آن را توی کشو گذاشته‌ام و کشو قفل است. ۶- پس تو قصد سرمايه‌گذاری نداری! حالا چه می‌گويی؟» دکتر واتسون بی‌اختیار گفت: «کار ساده و پیش‌پاافتاده‌ای بود».