هدف دیگر این کتاب، کاربست نظریههای آشوب و مفاهیم مهم آن نظیر خودسازماندهی، خودهمانندی، خودترمیمی، اثر پروانهای در ادبیات فارسی و بهویژه علوم سیاسی ایران است. این نظریه رواج چندانی در دانشکدههای علوم سیاسی ایران ندارد ولی با توجه به اقبالی که در دیگر رشتههای علمی در ایران و جهان به این نظریه شده است، میتواند راهگشای برخی از پرسشهای این رشته باشد و در کنار دیگر نظریات اصلی علوم سیاسی به تحلیل سیاست بپردازد.
از دیگر اهداف این کتاب بررسی سرچشمههای دگرگونیهایی است که به آشوبی شدن جامعه منجر شدهاند و اینکه آیا این آشوب همچنان ادامه خواهد داشت یا تنها، خصلت این مقطع از تاریخ ایران است. پاسخ این پرسش در این کتاب آورده شده است و با بررسی پویشهای بنیادینی همچون افزایش مهارتهای تحلیلی، افزایش مدوام خردهگروهها وغیره، مدعی شده است که آشوبیبودن همچنان تدوام خواهد داشت و هیچ گاه پایان نمییابد و در هر مقطعی به شکلی دیگر رخ مینماید.