گاهی که زیر خیمهی تعزیه یا پای ویترین جشنوارهای، نمایشنامهنویسان ناجوان کشورم را میبینم خاموشانه از آنها میپرسم:
چرا ما همچنان نمایشنامه مینویسیم؟
وقتی کتابهای داستان (کوتاه یا بلند) در شمارگان بیشتری چاپ میشوند و پخش و فروش بهتری هم دارند چرا سوژههایمان را به داستان تبدیل نمیکنیم؟
وقتی فرایند تولید یک نمایشنامه به نمایش صحنهای، گاه سالها طول میکشد و اگر این فرایند با بدسلیقگیها یا ناداوریهای گروهکهای بازخان و بازخوان و بازبین و بدبین مواجه نشود در انتها محدود به چند اجرای معدود در یک شهر و محل خواهد بود چرا باز نوشتن نمایشنامه؟