معرفی، خرید و دانلود کتاب صداهای سوخته

پدر همیشه می‌گفتند «تو پدر سوخته صدات خیلی ظریفه.» ظریف نمی‌گفتند. نرم شاید یا همان ظریف بود انگار. می‌گفتند صدای من مثل فرشته‌هاست. می‌گفتند تا می‌توانی کم حرف بزن. من اینقدر کم حرف زده‌ام که همیشه به خصوص شب‌ها این ترس به جانم می‌افتد که آخرش روزی صدایم را گم خواهم کرد. بعضی وقت‌ها احمقانه است، دستم را جلو دهنم می‌گیرم و صدایی از دهانم خارج می‌کنم. حرف نیست. کلمه نیست. همین که تارهای صوتی کار کند خیالم راحت می‌شود. من آن روز هم گفتم که از لال شدن نمی‌ترسم. آدم لال صدایش را گم نکرده او حرف می‌زند، گیرم مخاطبش فقط خودش باشد. اما آدمی که صدایش را گم کرده باشد، مثل مرده‌ای است که رفته باشد خواب گردی شبانه.