معرفی، خرید و دانلود کتاب مرگ ایوان ایلیچ

با سلام و احترام کاش امکان کتابخونه اشتراکی رو ایجاد میکردین، درست مثل کتابخونه های واقعی کتابهایی رو که دیگه نخوایم، بتونیم عوض کنیم و به جاش کتابهای جدید داشته باشیم حتی اگه ماهی یکی دوبار هم بشه کتاب عوض کرد خیلی خوب میشه در هر حال تشکر فراوون از شما

یک داستان فلسفی زیبا با کلی مطالب آموزنده که اونقدر بلند و طولانی نیست که خواننده رو خسته بکنه. اگر اهل تفکر و تامل در آثار هنری باشید، این کتاب کتابیه که تا مدت ها شما رو به تامل و تفکر در زندگی خودتون فرو میبره. آخر داستان حتما درباره مفهوم مرگ و زندگی از خودتون سوال خواهید کرد. دوستانی که میگن داستان خیلی غمگینه ، باید بگم ویژگی اصلی این داستان همین واقع گرا بودنشه و همونطور که از نام داستان پیداست، غمگینه چون میخواد درباره احساسات یک انسان دم مرگ صحبت کنه. اگر اهل تفکر هستید، مطمئن باشید از این داستان لذت میبرید. درآخر میخوام بخش زیبایی از کتاب رو نقل قول کنم برای کسایی که تو خرید کتاب هنوز تردید دارن. در مورد اسپویل شدن داستان به نظرم جای نگرانی نیست چون همونطور که از نام کتاب پیداست ، این داستان ، داستان مرگ ایوان ایلیچ هست و تعلیقی درکار نیست که ما بخوایم خرابش کنیم. به هرحال، پیشنهاد میکنم اگر تو خرید کتاب و خواندنش مطمئن هستید این قسمت رو نخونید. ولی اگر انگیزه کافی برای خوندنش ندارید این قسمت رو بخونید تا انگیزه بگیرید: «ایوان ایلیچ میدید که دارد میمیرد و نومیدی اش تمامی نداشت. در عمق جانش خبرداشت که دارد میمیرد، اما یه این اندیشه خو نگرفته بود. پی به آن نبرده بود و از درک آن عاجز بود. قیاس حملی که از کتاب «کایزه وتر» خوانده بود: «کایوس آدم است. آدمیان فانی اند. بنابراین کایوس فانی است» در اطلاق به کایوس همیشه به نظرش درست آمده اما درباره خودش یقینا درست نیامده بود. اینکه کایوس -انسان به مفهوم مجرد- فانی بود، درست درست بود، اما او که کایوس نبود، انسان تجریدی نبود. موجودی بود جدا از دیگران، جدای جدا. روزگاری وانیا کوچولو بود، مامان و بابا داشت. اسباب بازی و سورچی و دایه داشت و جملگی شادی ها ، غمها و لذت های نوباوگی ، کودکی و نوجوانی را. از بوی آن توپ چرمی راه راه که وانیا کشته مرده اش بود، کایوس چه میدانست؟ آیا کایوس دست مادرش را آنجور بوسیده بود و حریر لباس مادرش برای کایوس آنجور خش خش کرده بود؟ آیا کایوس در مدرسه وقتی مزه کولوچه بد بود، آنطور الم شنگه به پا انداخته بود؟ آیا کایوس آنطور عاشق شده بود؟ آیا کایوس میتوانست مثل او در دادگاه بر مسند قضاوت بنشیند؟ «کایوس راستی راستی فانی بود و حق هم همین بود که بمیرد. اما درمورد من، وانیا کوچولو، ایوان ایلیچ، با همه اندیشه ها و عواطفم، قضیه به کلی فرق می کند. مردن من الکی که نیست. اگر بمیرم واویلاست!» و چنین بود احساس او. به دل میگفت:« اگر قرار بود من هم مثل کایوس بمیرم حتما از آن باخبر میشدم. ندایی درونی خبرم میکرد. اما خبری از این ندای درونی در من نبود‌ و من و همه دوستانم حس میکردیم وضع ما با وضع کایوس یکسره متفاوت است. و حالا اینه هاش! امکان ندارد. محال است! ولی اینه هاش.»

مرگ قطعیتی گریز ناپذیر: داستان با مرگ ایوان ایلیچ شروع می‌شود و انتخاب هوشمندانه تولستوی در انتخاب خط روند داستان از اینجا مشخص میشود چراکه به علت موضوع بحث سریع مخاطب را از درگیر بودن با «چیستی» داستان خارج میکند و تمرکز مخاطب را به «چگونگی» میبرد. داستان با مرگ شروع و با مرگ تمام میشود و در طی این روند مدام بین زندگی و مرگ نقب میزند. ایوان ایلیچ با یک درد جسمانی وارد دنیای درد و اضطراب درونی میشود و هر دم درد درونیش بیشتر میشود و هر چه غول مرگ برایش قطعی تر میگردد این درد فزونی میگیرد و از درد جسمانی پیشی می‌گیرد و در کنار اضطراب دهشتناک مرگ، تنهایی، این درد بزرگ انسان مدرن خودنمایی میکند و هر چه مریضی پیشی می‌گیرد و مرگ نزدیک تر، این حس تنهایی شدت بیشتری می‌گیرد. درک قطعیت مرگ و حس تنهایی، سبب میشود تا ایوان به گذشته خود رجوع کند بلکه بارقه امیدی در آن پیدا کند و با آن تسلی خاطر خویش بدهد اما با وجود اینکه شخصیتی وظیفه شناس و تا حدی اخلاق گرا دارد هر چه جستجو میکند چیز دندان گیری برای خود نمیتواند بیابد و مدام در این دیالکتیک مرگ و زندگی، به دنبال پیدا کردن زندگی است برای جبران کردن گذشته و همین جا نقطه ثقل ماجراست که بدون فکر به مرگ چگونه میتوان زیست؟ایوان ایلیچ وقتی نزدیک به مرگ میشود تازه سوالهای اساسی هستی وجودی برایش شکل می‌گیرد که زندگی و هدف و غایت آن چیست؟ تولستوی با به تصویر کردن دقیق زندگی رو به پایان یک انسان این تلنگر را به مخاطبش میزند که بدون برقراری دیالکتیک مرگ و زندگی و بدون اندیشه به آن، زندگی نتیجه ای جز پوچی و بی معنایی ندارد چراکه انسانی که فقط زندگی را رو به روی خود میبیند نمی‌تواند معنایی برای آن متصور شود و تمام تلاش روزمره ما برای فراموشی از آن قطعیت گریز ناپذیر محقق می‌شود که لاجرم معنای زندگی را برای ما فرومی‌کاهد‌. اگر بخواهیم زندگی با هدف و معنی داری برای خود بسازیم باید زمانی را بجای ایوان ایلیچ زندگی کنیم. در پایان تولستوی، نقطه ای که برای ایوان ایلیچ همه چیز پایان می‌پذیرد را به صورت یک روشنایی توصیف میکند گویی که یک نشاط و امیدی در او ایجاد میشود و آن تصویر دهشتناک از مرگ پایان می‌پذیرد و آن را در آغوش می‌کشد.

چند وقت پیش در کلاس فیلمنامه نویسی جلیل سامان، ایشان پیشنهاد یک تمرین را به ما داد. قرار شد یک روز را مشخص کنیم و تصور کنیم که در انتهای روز خواهیم مرد. سپس حال و هوایی که در آن روز داشتیم را یادداشت کنیم. من این تمرین را شاید برای حدود دو ساعت انجام دادم، در طی این دو ساعت چندین بار به گریه افتادم. در این فاصله دوران کودکی ام جلوی چشمانم آمد (از قضا آن روز، روز تولدم هم بود)، با یاد وقتهایی که در زندگی تلف کردم، آرزوها و توهمات بی خود و بی مصرفم حسرت خوردم. در آن روز تا یک فکر بیهوده، یک آرزوی دور و دراز و یک توهم به ذهنم خطور میکرد، سریع پسش میزدم. تمرکزم بالا رفته بود و دلم نرم شده بود. تولستوی در مرگ ایوان ایلیچ ما را میبرد کنار مردی که میفهمد قرار است به زودی بیمیرد و ما را در حس و حالش شریک میکند. کنار ایوان ایلیچ میتوان تغییر معانی مفاهیمی که با یاد مرگ به دست می آیند را تجربه کرد. شبیه همان تمرینی که ما انجام دادیم بخشی از کتاب: سر و صورت و صدا و لباس زنش- همه اینها یک چیز را به او میگفتند: "همه آن علایقی که در زندگی داشته ای و داری، دروغی بیش نبوده و نیست و فقط مرگ را از نظرت پنهان کرده است." وقتی این فکر از سرش گذشت، شعله نفرت در دلش زبانه کشید و همراه آن، دردش شدت گرفت و بعد از آن حسی نسبت به مرگی قریب الوقوع به دلش رخنه کرد ترجمه آتش برآب را خواندم

سلام خدمت همه دوستان عزیز.. ترجمه این کتاب بسیار ضعیف و غیر قابل اغماض هستش، به صراحت میشه گفت هیچ چیز اون طوری که باید باشه نیست.. علائم نگارشی به کرات بکار رفته و خیلی جاها فقط امر خوندن رو دشوار تر کرده.. از لغات ناموس و بعضا منسوخ شده فراوان توش استفاده شده.. ترکیب ها و گروه های اسمی بعضا بشدت دارای تکلف هستش و اصلا نمیشه متن اصلی رو درک کرد و ایشون با ترجمه ضعیفی که ارائه کردن اولا مخاطب رو فقط و فقط در ظاهر اثر نگه میدارن و نمیزارن به کنه و درون مایت اثر دست پیدا کنه. دوما به جرعت میشه گفت با این ترجمه این شاهکار ادبیات رو به خاک سیاه نشوندن! به دوستان عزیز و بزرگوار پیشنهاد میکنم از این ترجمه صرف نظر کنن و سایر ترجمه ها رو مدنظر قرار بدن.. با سپاس..

من نسخه چاپی این کتاب رو خوندم،همین ترجمه،استاد صالح حسینی( که البته تمام کارهایی که ترجمه کردند عالی هستند و قطعا ارزش خوندن دارند). انسان معاصر باید این کتاب رو بخونه،چندین و چند بار. من آنا کارنینا رو هم خوندم از تولستوی، اما این کتاب،که البته در زمان بسیار کوتاهتری خونده میشه،شما رو با خودتون در حالتی که هستید روبرو میکنه و احتمالا حالتی که دارید حرکت میکنید. به گفته خیلی ها این اثر به ظاهر کوتاه، شاهکار تولستوی هست( البته تولستوی شاهکار زیاد داره،جنگ و صلح و آنا و ...)که اقتباسهای زیادی توی سینما ،تئاتر و تلوزیون ازش شده. خوندش رو به همه شاغلین توصیه میکنم. حتما نقدی که استاد در انتها گذاشته رو هم بعد از خوندن داستان بخونید،شاید لازم باشه بعدش یک بار دیگه هم بخونید داستان رو،چون پر از نکات باریکتر ز موست...

آیا انسان پس از مرگ به رستاخیز نمی رسد؟ آیا انسان بااین که میداند زندگی فانیست و همه ما روزی خواهیم مرد، باز هم همچنان فکر میکنیم خودمان مستثنی هستیم و مفهوم مرگ را از یاد خواهیم برد؟ این کتاب جالبیست که انسان را با مفهوم مرگ آشنا میکند! انسان که میداند زندگی جاودانه ندارد پس باید قدر لحظهبه لحظه از زندگیش را بداند و هم آنکه از زندگی خود لذت ببرد و هم به شکل صحیح و مثبت زندگی کند. کتاب انسان را با حقیقت فنا پذیری انسان و گذرا بودن عمر آشنا میسازد و به انسان یاد آور میشود که قدر عمر خود را بدانیم و همه در این دو سبای روزگار با یکدیگر خوب و همدل باشیم. پیشنهاد میکنم که پس از خواندن داستان نقد آن هم به قلم صالح حسینی که در انتهای کتاب آمده را هم مطالعه کنید.

افت کیفیت اپلیکیشن باعث میشه خیلی ها از جمله خیلی اطرافیان من بی خیال استفاده ازش بشن، جستجو درست کار نمیکنه، مرتب سازی ها همیشه ایراد داره و یا پیغام اشکال در دریافت اطلاعات اصلا انجام نمیشه، باید هر بار تمام دسته بندی چند هزار تایی رو بالا پایین کنی که بسیار وقت گیر و حوصله سر بر هست و البته حتی لود شدن کل دسته بندی هم اغلب اشکال داره البته بهرحال یک فرقی باید باشه بین اپلیکیشنهای درست و حسابی که نویسنده ها و اداره کننده هاشون رو در مقیاس جهانی پولدار میکنن با اپلیکیشن نویسهای ایرانی که میخوان بدون دردسر و خدمات دادن و زحمت کشیدن یک شبه ره صد ساله برن و وقتی نمیشه شاکی میشن!!!

تولستوی بخوبی نشون میده چطور بیماری جسمی استانه مقاومت و انگیزه داشتن بره هرکاری رو پایین میاره. وقتی از تجویز پزشکان مایوس میشه تا جایی پیش میره که مرز بین خرافه و واقعیتو گم میکنه و تضاد درست و غلط بودن تصمیمات بیمار رو با منولوگ درونی اون که شامل جدل عقل و احساسه هویدا میکنه.همچنین از خود بیگانگی و وضعیت بیمار درحال مرگ از دید خودش ودید دیگران نسبت اون رو شرح میده.و اینکه چگونه دیگران با ایلیچ به مثابه‌ی ابژه برخورد می‌کنند. همچنین استثنا شمردن خود و خیال بافی کاراکتر با یاداوری خاطرات کودکی و خاطرات گذشته برای فراموش کردن مرگ هم در نوع خودش جالب بود

دارم می خوانم ، خوبه از همان اول کشش دارد ، مثل سایر رمان های روسی علاوه بر ظواهر توصیفات خوبی از بُعد رفتاری و روانشناختی شخصیت ها دارد که دلیل علاقه من به ادبیات روس و داستایوفسکی و تولستوی ست . ترجمه هم خیلی خوب و روانه با واژگان به جا و معیار . برخلاف برخی از ترجمه رمان های روسی که ثقیل و متکلفانه نوشته شده و واژگان مهجور زیادی دارند ، روان و خوش خوانه. تعجب می کنم از این که برخی گفتند ترجمه بد و سخته فکر می کنم سابقه چندانی در ترجمه رمان روس خواندن ندارند یا دایره لغاتشان محدوده. در کل خواندنش را توصیه می کنم .